آیا ارتباطی بین ویتامین D و درمان زخم است؟

ویتامین D ویتامین محلول در چربی است که معمولا در غذاها یافت نمی شود. منابع خوب ویتامین D عبارتند از غلات غنی شده، شیر غنی شده و ماهی های با محتوای چربی بالا مانند سالمون. این مواد مغذی همچنین در داخل بدن از طریق قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش از خورشید تولید می شود. ویتامین D جذب شده توسط قرار گرفتن در معرض نور خورشید، مواد غذایی و مکمل های غذایی از لحاظ ارگانیک بودن غیرفعال است و از طریق فرایند شیمیایی که یک گروه هیدروکسیل (-OH) را به یک ترکیب ارگانیک می دهد (هیدروکسیل شدن). این فرایند شیمیایی ویتامین D را به کالسیدیل و کلسیتیرول تبدیل می کند که بدن می تواند آن ها را جذب کند.

امروزه که بیش از یک قرن پس از آنکه سه جایزه نوبل برای کشف ویتامین D اهدا شده است گذشته، شواهد واضحی نشان داده اند که این به اصطلاح ویتامین، در واقع یک هورمون استروئیدی پلیوترروپیک است که مشابه سایر هورمون های استروئید است. نقش ویتامین D در کاهش خطر بسیاری از بیماری های مزمن مانند سرطان های رایج، بیماری های خودایمنی، بیماری های عفونی و بیماری های قلبی عروقی دارای اهمیت زیادی است. هنگامی که پوست زخمی می شود، مقدار بالایی از مصرف ویتامین D موجب ارتقاء بهبود و رسیدن به نتایج بهتر خواهد شد. علاوه بر این ویتامین D باعث ایجاد کاتئلیسیدین یعنی همان پپتید ضد میکروبی می شود که سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با عفونت زخم استفاده می کند.

 

 

ویتامین D در بدن

ویتامین D در بدن برای جذب کلسیم، رشد و بازسازی استخوان ضروری است. سطح پایین ویتامین D با بسیاری از بیماری های مزمن، شرایط التهابی و افزایش خطر مرگ و میر همراه است. کمبود ویتامین D با سرطان های رایج، بیماری های خود ایمنی، بیماری های عفونی و بیماری های قلبی عروقی همراه است. کمبود ویتامین دی در کودکان باعث ایجاد راشتیسم در کودکان و نرمی استخوان در بزرگسالان می شود. ویتامین D بهمراه کلسیم به جلوگیری از پوکی استخوان در افراد مسن کمک می کند. ویتامین D دارای گیرنده های تقریبا در هر سلول بدن است.

علاوه بر ارتقاء سلامت استخوان، ویتامین D در سایر فرآیندهای بدن مانند مدولاسیون رشد سلولی، عملکرد ایمنی، کاهش التهاب و فعالیت عصبی-عضلانی نقش دارد. بیش از 200 ژن، از جمله ژن هایی که در تکثیر سلولی، تمایز سلولی، آنژیوژنز و آپوپتوز هستند، به ویتامین D نیاز دارند. ویتامین D برای تنظیم سلول ها در بافت های مختلف، از جمله کراتینوسیت های اپیدرمی مورد نیاز است. این کار با اصلاح عوامل رشد و سیتوکین ها انجام می شود. ویتامین D می تواند با افزایش تولید فاکتورهای رشد اپیدرمال و پلاکت ها، بهبود زخم را تحت تاثیر قرار دهد.

 

میزان مصرف

هیئت غذا و تغذیه آکادمی ملی پزشکی حداکثر میزان مصرف (DRI) ویتامین D را بر اساس مصرف روزانه مورد نیاز برای ارتقاء سلامتی استخوان و متابولیسم مناسب کلسیم در بزرگسالان سالم تعریف کرد. DRI ویتامین دی  400 واحد بین المللی (IU) برای کودکان تا 12 ماهگی، 600 واحد برای سنین 1 تا 70 و 800 واحد برای افراد بالای 70 سال است.

 

ویتامین D و بهبود زخم

قرار گرفتن ناکافی در معرض نور خورشید و بیماری های مزمن همچنان به ایجاد کمبود ویتامین D در افراد با سنین مختلف ادامه می دهند. کمبود ویتامین D، مقدار ویتامین دی کمتر از 20 نانوگرم در میلی لیتر تعریف می شود و کمبود آن بین سطوح 20 تا 30 نانوگرم در میلی لیتر، حدود 1 میلیارد نفر در سراسر جهان را تحت تاثیر قرار می دهد.

اخیرا نشان داده شده است که ویتامین D اثرات مثبتی در بیماری های مختلف عروقی با ترویج آنژیوژنز و مهار پاسخ های التهابی ایجاد می کند. مطالعه ای که نقش ویتامین D در بهبود زخم های پوستی در موش های دیابتی ناشی از استرپتوزوسین ایجاد می کند، نتیجه گرفته است که مکمل ویتامین D می تواند به میزان قابل توجهی میزان بهبود زخم را افزایش دهد.

رزاقی و همکارانش تأثیر مکمل ویتامین D بر بهبود زخم و وضعیت متابولیک بدن افراد مبتلا به زخم پای دیابتی را مورد بررسی قرار دادند. یافته های این مطالعه نشان داد که مکمل های ویتامین D بر میزان تثبیت گلوکز خون و میزان کلسترول اثر مثبت دارند. این مطالعه همچنین گزارش داد که ویتامین D میتواند اثر ثانویه ای بر بهبود زخم در اثر بهبود وضعیت کنترل گلیسمی در افراد مورد مطالعه داشته باشد. پس از بررسی رابطه بین ویتامین D و آسیب های فشار و زخم بستر در افراد مسن در خانه سالمندان، کالاوا و همکارانش نتیجه گرفتند که کمبود ویتامین D یک عامل خطر مستقل برای توسعه زخم بستر نیست.

 

نتایج تحقیق

اگر چه ارتباط بین مکمل ویتامین D و بهبود زخم به وضوح مشخص نشده است، ما می دانیم که این ماده مغذی برای حفظ سلامت استخوان ضروری است. کمبود ویتامین D بسیار رایج است و می تواند بر سلامت بدن تاثیر منفی بگذارد. معکوس کردن کمبود ویتامین D ساده و ارزان است و دارای مزایای سلامتی زیادی است.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه کنید.

منبع:ویتامین D

درمان زخم های دیابتی

زخم های پای دیابتی به دنبال عوامل متعددی از جمله نوروپاتی محیطی، کاهش جریان خون، فشار کف بالایی و غیره می باشد و خطر مرگ و میر ناشی از مرگ و میر را کاهش می دهد. جنبه های حیاتی مکانیسم بهبود زخم و وضعیت فیزیولوژیک میزبان در بیماران مبتلا به دیابت، انتخاب یک استراتژی مناسب درمان بر اساس پیچیدگی و نوع زخم را ضروری می سازد. علاوه بر آنتی بیوتیکهای سیستمیک و مداخله جراحی، مراقبت از زخم به عنوان یک عامل مهم در مدیریت زخم پای دیابتی در نظر گرفته می شود. این مقاله بر استفاده از مواد مختلف مراقبت از زخم در پای دیابتی تمرکز خواهد کرد. از دیدگاه بالینی، مهم است که مواد مراقبت از زخم را بسته به نوع و درجه زخم تعیین کنید. این مقاله همچنین متخصصان بالینی را با روش ساده ای برای انتخاب مواد مراقبت از زخم در زخم پای دیابتی ارائه می دهد. نکته اصلی: زخم های پای دیابتی یک عوارض مهم دیابت هستند. هیچ روش معمولی در مورد انتخاب مواد مراقبت از زخم در زخم های پای دیابتی وجود ندارد. این مقاله شامل جنبه های اساسی مراقبت و مدیریت زخم است با تاکید ویژه بر انتخاب مواد مراقبت زخم مناسب بر اساس نوع بافت زخم. عوامل خطر زخم پا، طبقه بندی و درجه بندی زخم، باکتری شناسی، رویکرد تیم چند رشته ای، انواع debridement، اهمیت تخلیه، مراقبت از زخم و انتخاب بر اساس پیچیدگی زخم و خواص رژیم پخت در هر دسته بر اساس تجربه بالینی و تمرین بحث شده است.

شیوع افزایش دیابت منجر به بیماری همراه شده است [1]. اثرات بحرانی هیپرگلیسمی شامل عوارض میکروواسکولی (نفروپاتی، نوروپاتی و رتینوپاتی) و عوارض ماکروویوال (بیماری عروق کرونر، سکته مغزی و بیماری شریانی محیطی) می باشد. دیابت یکی از دلایل اصلی قطع عضو اندام تحتانی نیست، که اغلب پیش از زخم های غیر بهبود نیست. خطر ابتلا به زخم پا در افراد مبتلا به دیابت 15 تا 20 درصد است [2]. بیش از 15٪ زخم های پایه منجر به قطع عضو پا یا اندام می شود [3]. چندین مطالعات دیگر مبتنی بر جمعیت نشان می دهد که میزان بروز سالانه جمعیت زخم های پای دیابتی 0.5٪ -3٪ است. شیوع زخم های پا از 2 تا 10 درصد متغیر است [4]. تقریبا٪ 45-60٪ از تمام زخم های پا دیابتی صرفا نوروپاتیک است، در حالی که 45٪ هر دو از اجزای نوروپاتیک و ایسکمیک هستند [5]. تخمین زده شده است که در حدود 15 تا 27 درصد بیماران مبتلا به دیابت به علت عفونت، عمدتا (50 درصد) قطع عضو کمرمانند

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید.

منبع:درمان زخم های دیابتی

چرا دیابت بر روی درمان زخم تاثیر می گذارد؟

زخم های جزئی، کاهش و سوختگی بخشی از زندگی است، اما برای افراد مبتلا به دیابت، آنها می توانند مسائل مربوط به سلامت جدی را ایجاد کنند.

بسیاری از افراد مبتلا به دیابت زخم هایی را ایجاد می کنند که به آرامی بهبود می یابند یا هرگز بهبود نمی یابند. زخم هایی که به خوبی نابود نمی شوند می توانند آلوده شوند.

عفونت می تواند به صورت محلی، به بافت های اطراف و استخوان، و یا به دور از مناطق بدن گسترش می یابد. در برخی موارد ممکن است حتی مرگبار باشند.

زخم پای دیابتی 15 درصد از افراد مبتلا به دیابت را تحت تاثیر قرار می دهد. این زخم های دردناک است که در نهایت منجر به قطع عضو پا می شود.

حتی اگر یک زخم آلوده نشود، می تواند سلامت و کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد. بریدن یا صدمه به پاهایا پاها می تواند درد و رنج و سختی داشته باشد.

حفظ کنترل دیابت می تواند خطر ابتلا به زخم ها و عوارض ناخوشایند، از جمله زخم های پا را کاهش دهد.

یک مطالعه 2013 نشان داد که ارتباط قیمتی بین قند خون و بهبود زخم وجود دارد. افرادی که تحت عمل جراحی برای زخم های دیابتی مزمن قرار می گیرند، احتمالا به طور کامل بهبود می یابند اگر گلوکز خون در زمان جراحی به خوبی کنترل شود.

دیابت باعث می شود که بدن برای کنترل قند خون پایین تر باشد. هنگامی که گلوکز خون باقی می ماند، به طور مداوم بالا می رود، عملکرد سلول های سفید خون را مختل می کند، در نتیجه ناتوانی در مبارزه با باکتری ها می شود.

دیابت، به ویژه اگر کنترل نشده باشد، همچنین با گردش خون ضعیف همراه است. سلول های قرمز خون در گردش خون به آرامی حرکت می کنند. این باعث می شود بدن برای ارائه مواد مغذی به زخم مشکل تر شود. در نتیجه، آسیب ها به آرامی بهبود می یابند یا ممکن است در همه موارد بهبودی نداشته باشند.

آسیب عصبی یکی دیگر از عوامل موثر بر بهبود زخم است. گلوکز خون کنترل نشده می تواند اعصاب بدن را آسیب برساند، به این معنی که افرادی که مبتلا به دیابت هستند، ممکن است به راحتی به راحتی پا را بدون آگاهی از اینکه زخمی شده اند، تضعیف می کنند. این می تواند آنها را از جستجوی درمان جلوگیری کند و زخم را حتی بدتر کند.

ضعف عرق، پوست خشک و ترک خورده، عفونت های ناخن انگور و ضعف های پا، بیشتر در افراد مبتلا به دیابت دیده می شود و خطر ابتلا به عفونت باکتریایی را افزایش می دهد.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه میکنید.

منبع:دیابت

زخم های حاد

زخم حاد نوع غیر اختصاصی، ضایعه اولیه در ایجاد زخم معده است. این حقیقت ثابت شده است که شواهد تجربی از آزمایشگاه و شواهد توصیفی به دست آمده در طی مراحل جراحی و استخراج وجود دارد. با این حال، تعداد کمی از محققان به توجه به زخم های حاد دستگاه گوارش فوقانی توجه کرده اند، در حالیکه ادبیات مربوط به زخم های مزمن فراوان است.

جمع آوری شواهدی از زخم های حاد بسیار دشوار است، زیرا آنها بسیار سریع بهبود می یابند و اکثریت بهبود می یابند بدون اینکه ردیابی شوند. زخم های حاد با رادیوگرافی دشوار است و تنها زمانی دیده می شوند که معده با گاستروسکوپ، عمل جراحی یا غربالگری بازرسی می شود. Selye2 گزارش می دهد که زخم های گوارشی حاد در واکنش زنگ خطر پس از استرس سیستمیک شکل گرفته است. او نشان داده است که تنش های مختلفی که قسمت های زیادی از بدن را تحت تاثیر قرار می دهند، مانند تروما، جراحی، سوختگی، عفونت، خستگی، یا عاطفی

عمدتا دو نوع زخم حاد وجود دارد؛ زخم های تروماتیک و زخم های جراحی 1.

یک زخم تروماتیک مانند یک برش کوچک، ساییدگی از طریق آسیب های بافتی گسترده هنگامی ایجاد می شود که نیروی بیش از قدرت پوست یا بافت های حمایت کننده زیر باشد. یک زخم تروماتیک براساس اینکه آیا درست است یا نه، طبقه بندی می شود.

یک زخم جراحی یا برداشتن و شستشو یا جراحی برای جراحی باز می شود. زخم یکپارچگی پوست را شامل اپیدرم و درم می کند. زخم های جراحی در ارتباط با پتانسیل عفونت در زخم طبقه بندی می شوند: آنها در نظر گرفته می شود یا تمیز، تمیز آلوده، آلوده و یا کثیف. زخم های جراحی که آلوده / کثیف و یا آلوده هستند، گاهی اوقات پس از جراحی باز می شوند، در حالی که عفونت حل می شود و سپس آنها بسته بندی شده بافتند. این به معنای بسته شدن اولیه تاخیر است. بسته شدن زودرس اولیه در این موارد می تواند برای نتیجه ی موفقیت آمیز مضر باشد.

مدیریت زخم شدید در ابتدا شامل موارد اضطراری می شود؛ احیا و بازسازی گردش خون به اندام / منطقه آسیب دیده. آسیب های مرتبط باید در نظر گرفته شود. تامین خون باید بهینه شود، هر گونه بافت ناباروری از بین می رود، زیرا این می تواند به عنوان نقطه مرکزی برای باکتری عمل کند و زخم آبیاری شود. آنتی بیوتیک ها و تتانیس معمولا به صورت پیشگیری استفاده می شود.

مداخله درست می تواند تا حد زیادی بر نتایج بیمار اثر گذارد: اسکار، زمان بهبودی و کیفیت زندگی. با هر زخم حاد، عملکرد پس از عمل زخم و کنترل درد ضروری است. اگر درد به اندازه کافی کنترل نشود، می تواند میزان جذب اکسیژن را کاهش دهد، مرگ و میر و بیماری را افزایش دهد، تحرک را تحمل کند و طول عمر بیمارستان را افزایش دهد.

برای این نوع زخم، انتخاب پانسمان باید بر اساس جذب زخم اگزودا، حمایت از هموستاز و محافظت از زخم از عفونت باشد. این نیز برای مدیریت منطقه پر زخم حیاتی است. سطوح Exudate می تواند در طول فاز التهابی بالا باشد و نشت اگزودا خورنده بر روی پوست اطراف زیر پوشش می تواند منجر به تجمع شود. حفاظت از ناحیه پرای زخم با تهیه فیلم سستی بدون لکه مانند LBF ممکن است مناسب باشد 2.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه کنید.

منبع:زخم های حاد

دبریدمان زخم یعنی چه

در طی زخم، ناحیه آسیب دیده می تواند با بافت نابارو یا مرده پر شود. این می تواند برای توانایی بدن برای بهبود و ایجاد پوست جدید مضر باشد، بنابراین ممکن است برای حذف این مواد مرده لازم باشد. به این ترتیب، debridement برای تهیه بستر زخم برای ارتقاء سریع و کارآمد درمان ضروری است.

چرا debridement مهم است؟ Debridement ترویج روند بهبود زخم به روش های مختلف است. پوست مرده نه تنها مانع توسعه بافت های سالم جدید می شود، بلکه باعث می شود که منطقه آسیب پذیرتر به عفونت باشد. همچنین می تواند علائم عفونت را پنهان کند، زیرا بافت مرده می تواند بوی و اکسود را افزایش دهد، و آن را برای باکتری ها و دیگر مهاجمان مضر خارجی گسترش می دهد.

چگونه debridement کار می کند؟ گاهی اوقات، debridement به طور طبیعی به لطف خود به توانایی بدن برای از بین بردن بافت مرده رخ می دهد. با این حال، در اغلب موارد، به یک روش پزشکی نیاز دارد. دو دسته مختلف از debridement وجود دارد: فعال و autolytic. Debridement اتوماتیک شامل استفاده از هیدروکلوئید ها و هیدروژل ها برای افزایش رطوبت در منطقه آسیب دیده به منظور تخریب آن، به طوری که بدن به طور طبیعی از بین می رود بافت مرده. debridement فعال شامل حذف کتابچه راهنمای کاربر از مواد necrotic است، و آن را در انواع مختلفی از روش ها، از جمله:

Debridement جراحی: در طی این عملیات، یک متخصص کلیه مواد نایروتیک را با استفاده از یک اسکالپل و فورسپس به طور کامل از بین می برد و موجب تیر زخم خونریزی می شود. شستشوی دندانه دار: این شبیه به دبریدمان جراحی است، به جز اینکه استفاده از قیچی جراحی را شامل می شود. درمان لارو: قرص ها یا لاروهای آنها بر روی زخم قرار می گیرند و در پوست مرده پوست می کنند و بافت سالم را پشت سر می گذارند. همه زخم ها به خوبی برای debridement مناسب نیستند. طبق گفته پرستار تایمز، زخم های حاد معمولا نیازی به حذف بافت مرده ندارند، در حالی که زخم های مزمن مانند زخم های پا یا زخم بیشتر به مواد دست و پا زخم دست می یابند. با این وجود، یک متخصص معالج ارزیابی جامع را انجام می دهد تا تعیین کند که آیا شما نیاز به این روش برای تسهیل بهبود زخم دارید. عوامل مانند وضعیت سلامتی عمومی بیمار، اندازه و محل زخم، احتمال عفونت زخم و حضور اگزودا نیز در بازی وجود دارد.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید

منبع:دبریدمان زخم

راه های کنترل درد زخم های حاد

تشکیل اسکار یک پاسخ عادی پس از هر آسیب یا جراحی است؛ این روش جراحی زخم بدن است. بافت اسکار ممکن است تنها پوست سطحی باشد، یا ممکن است بافتهای عمیق زیر پوست، از جمله اعصاب و تاندون، شامل شود.

یک زخم فعال ممکن است قرمز، بلند، قوی و ضخیم باشد. زخم ها می توانند بیش از حد حساس شوند و می توانند حرکت و عملکرد را محدود کنند جراح دست یا متخصص دست شما ممکن است درمان های مختلفی را پس از آسیب دیدن شما بهبود بخشد، کاهش را بسته و سوزن ها برداشته شوند. مدت زمان درمان زخم بستگی به نوع آسیب یا جراحی دارد. درمان مدیریت اسکار ممکن است شامل موارد زیر باشد:

ماساژ اسکرینتی می تواند به کاهش حساسیت کمک کند و مناطقی عمیق تر را که به نظر می رسد "ساقط" کند، از بین ببرد. ماساژ اسکرین کمک می کند تا یک اسکار صاف و متحرک ایجاد شود. شما می توانید از هر نوع کرم ضدآفتاب مانند واکسن، کره کاکائو یا لوسیون دست استفاده کنید. بافت باید در جهت زخم ده دقیقه دو بار در روز ماساژ داده شود. این مفید است 3-6 ماه یا تا زمانی که به نظر می رسد کمک می کند. برنامه های کنترل شده مبتلا به سرطان می توانند مانع از سفتی مفصل های نزدیک و تاندون های زیر پوست شوند. ژل سیلیکون را می توان بر روی پوست در ورق یا مایع گذاشت (شکل 1). ورق های سیلیکون می توانند شسته شوند و دوباره استفاده شوند. ژل سیلیکون خشک می شود به عنوان یک لایه بسیار نازک و در سطوح پوست منحنی که در طول روز حرکت می کنند. سیلیکون درمان بهترین استفاده از 12-24 ساعت در روز برای 3-6 ماه است. تکه کردن / بسته شدن اسکار می تواند به کاهش تورم و تنش کمک کند. ماساژ، ارتعاش و مالیدن زخم ها با بافت های مختلف می تواند به زخم های بسیار حساس کمک کند. این اتفاق می افتد وقتی که اعصاب در پوست و بافت های عمیق تر آسیب یا جراحی را تحت تاثیر قرار می دهد. اسکار نیز ممکن است در ذرات کمی ساینده فرو ریخته شود. هدف از این کاهش حساسیت به زخم است و برای کمک به پوست و اعصاب در برابر نیروهای عادی زندگی روزمره تحمل می شود. این فرایند "حساس کردن" اسکار می تواند تا 4 ماه طول بکشد. این می تواند به زودی به عنوان پوست و ترمیم بافت ها آغاز شده است. تزریق یا جراحی می تواند برای مشکلات خاص اسکار موثر باشد. زخم زخم یا سایر آسیب های جدی تر می تواند نیاز به درمان تهاجمی داشته باشد. دستکش های ویژه یا درمان موضعی ممکن است برای زخم های سوختگی استفاده شود. بعضی از زخم ها تا یک سال طول می کشد تا بالغ شوند. بنابراین، برخی از تجدیدنظرهای اسکار (جراحی که موجب بروز زخم می شود تا ترکیب شود) ممکن است تا یک سال پس از جراحی / جراحی ارائه نشود. زخم ها روند شفابخش را به پایان رسانده اند، زمانی که نور در رنگ، صاف و دیگر حساس به لمس نیستند. یک زخم تازه (زرد، قرمز، بلند، ضخیم و حساس) باید از نور خورشید محافظت شود. قرار گرفتن در معرض آفتاب می تواند آن را تیره کند

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید.

منبع:درد زخم های حاد

رزیم غذایی کبد چرب

دو نوع بیماری چربی کبد وجود دارد : بیماری کبد الکلی و بیماری چربی nonalcoholic کبد . همچنین این امکان وجود دارد که بیماری چربی کبد به خاطر بارداری به دست آید .

بیماری کبد به کبد آسیب می‌زند و از انتقال سموم و تولید صفرا برای سیستم گوارشی جلوگیری می‌کند . وقتی کبد قادر به انجام موثر این کارها نیست ، فرد را در معرض خطر توسعه مشکلات دیگر در بدن قرار می‌دهد .

درمان اولیه برای بیماری‌های چربی کبد ، باعث ایجاد تغییراتی در رژیم غذایی و ورزش می‌شود ، اگرچه برخی افراد ممکن است نیاز به مراجعه به پزشک برای درمان بیشتر داشته باشند.

یک رژیم غذایی برای بیماری‌های چربی کبد شامل انواع مختلفی از غذاها است . کاهش کالری و خوردن فیبر بالا ، غذاهای طبیعی نقطه شروع خوبی هستند . خوردن غذاهایی حاوی کربوهیدرات پیچیده ، فیبر و پروتیین می‌تواند به بدن کمک کند تا احساس کامل داشته و انرژی پایدار فراهم کند .

غذاهایی که التهاب را کاهش می‌دهند و یا به ترمیم بدن کمک می‌کنند به همان اندازه مهم هستند .

برخی افراد برای دنبال کردن برنامه‌های رژیم غذایی خاص مانند رژیم غذایی گیاهی یا رژیم غذایی مدیترانه‌ای انتخاب می‌شوند . یک رژیم غذایی می‌تواند به فرد کمک کند یک برنامه رژیم غذایی درست کند که درست برای سلایق ، نشانه‌ها و وضعیت سلامتی آن‌ها درست باشد .

علاوه بر این دستورالعمل‌های پایه ، برخی غذاهای مخصوص نیز وجود دارند که ممکن است برای افراد مبتلا به بیماری‌های کبد چرب مفید باشند ، از جمله :

سیر

سیر یک رشته اصلی در بسیاری از رژیم‌های غذایی است و ممکن است برای افراد مبتلا به بیماری‌های کبد چرب مفید باشد . مطالعه‌ای در تحقیقات پزشکی پیشرفته نشان داد که مکمل‌های سیر به نظر می‌رسد به کاهش وزن بدن و چربی در افراد مبتلا به بیماری چربی کبد کمک می‌کنند .

اسیده‌ای چرب امگا ۳ است

مرور تحقیقات فعلی حاکی از آن است که اسیده‌ای چرب امگا ۳ باعث افزایش سطح چربی کبد و سطح کلسترول در افراد مبتلا به بیماری چربی کبدی می‌شوند .

تحقیقات بیشتری برای تایید این مورد نیاز است ، اما خوردن غذاهایی که در اسیده‌ای چرب امگا ۳ بالا هستند ممکن است به کاهش چربی کبد کمک کنند . این غذاها شامل سالمون ، ساردین ، گردو و بذر کتان هستند .

قهوه

نوشیدن قهوه یک مراسم صبحگاهی برای بسیاری از مردم است ، اما ممکن است چیزی بیشتر از خوردن سریع من باشد .

به عنوان یک گزارش در مورد تاریخچه ، قهوه حاوی chlorogenic اسید است که یک ترکیب قوی است که به داشتن خواص آنتی التهابی و ضد التهابی شناخته می‌شود . هم چنین به کاهش کلسترول و فشار خون کمک می‌کند .

علاوه بر این ترکیب مفید ، خود قهوه به نظر می‌رسد که به حفاظت از بدن در برابر بیماری کبد چرب nonalcoholic کمک می‌کند . اضافه کردن قهوه به برنامه صبحگاهی ممکن است علاوه بر رژیم غذایی چرب person's ، بسیار بزرگ باشد .

Broccoli

خوردن انواع سبزیجات برای بیماری چربی کبد مفید است ، اما بروکلی یکی از سبزیجات است که فرد باید در مورد رژیم غذایی آن‌ها فکر کند .

مقاله‌ای در ژورنال تغذیه نشان داد که مصرف طولانی‌مدت بروکلی به جلوگیری از تجمع چربی در کبد موش کمک می‌کند . محققان هنوز باید مطالعات بیشتری درباره انسان‌ها انجام دهند ، اما این شواهد اولیه بسیار امیدوار کننده به نظر می‌رسند .

چای:

استفاده از چای برای اهداف دارویی عملی است که به هزاران سال پیش باز می‌گردد . همانطور که تحقیقات اخیر در ژورنال جهانی of نشان می‌دهد ، چای سبز به خصوص ممکن است به کاهش درصد چربی بدن و چربی در خون کمک کند . سطوح آنتی‌اکسیدان بالاتر در چای سبز نیز می‌تواند مفید باشد .

گردو

در حالی که آجیل نزدیک به هر نوع برنامه غذایی است ، گردو به خصوص در omega۳s بالا است . یک گزارش از سال ۲۰۱۵ نشان داد که خوردن گردو ، آزمون‌های کارکرد کبد را در افراد مبتلا به بیماری چربی غیر الکلی کبد ، بهبود می‌بخشد .

Avocado

Avocados غنی از چربی‌های مفید هستند اما شامل مواد مغذی ضد التهاب و فیبر قابل‌حل هستند که می‌تواند به کاهش قند خون و استرس اکسیداتیو در بدن کمک کند .

سویا یا پروتیین آب‌پنیر :

به عنوان بررسی در ژورنال of و Hepatology ، برخی از پروتئین‌ها می‌توانند به حفاظت از بدن از بیماری چربی کبد کمک کنند .

سویا و پروتیین آب‌پنیر به نظر می‌رسد که به تعادل اثرات جذب پروتیین ساده کمک می‌کنند و می‌توانند سطح قند خون را کاهش دهند . آن‌ها همچنین به بدن در حفظ تود عضلانی و کاهش وزن کلی کمک می‌کنند .

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر کابلی مراجعه فرمایید.

منبع:کبد چرب

دیابت و انواع آن

سه نوع دیابت عمده وجود دارد: نوع 1، نوع 2 و دیابت حاملگی.

دیابت نوع I: همچنین به عنوان "دیابت نوجوانان" شناخته می شود، این نوع زمانی اتفاق می افتد که بدن نتواند انسولین تولید کند. افراد مبتلا به دیابت نوع I وابسته به انسولین هستند، به این معنی که آنها باید انسولین مصنوعی را روزانه برای زنده ماندن آماده کنند.

دیابت نوع 2: دیابت نوع 2 بر نحوه استفاده از انسولین بدن تاثیر می گذارد. در حالی که بدن هنوز انسولین را تولید می کند، بر خلاف نوع I، سلول های بدن به طور موثر به آن پاسخ نمی دهند. با توجه به موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیه، این شایع ترین نوع دیابت است و ارتباطات قوی با چاقی دارد.

دیابت بارداری: این نوع در زنان در طول بارداری رخ می دهد زمانی که بدن می تواند به حساسیت نسبت به انسولین تبدیل شود. دیابت حاملگی در همه زنان وجود ندارد و معمولا پس از زایمان از بین می رود.

انواع دیابت شایع تر عبارتند از دیابت مونوژنیک و دیابت وابسته به فیبروز کیستیک.

آیا زخم بستر باعث مرگ می شود؟

زخم های بستر که همچنین به عنوان زخم های تحت فشار یا زخم های فشاری نیز شناخته می شوند، آسیب به پوست و بافت زیرین پوست هستند. سه دلیل برای ایجاد زخم های بستر مشخص شده است. زخم بستر اغلب در قسمت هایی از بدن که بیشترین تماس را با سطوح دارند مثل دنبالچه، مچ پا، پاشنه پا و باسن ایجاد شده و گسترش می یابند.

 

 

فشار: فشار طولانی مدت روی پوست، بافت زیرین را تحت فشار قرار می دهد. و در نتیجه جریان خون بافت مختل شده و در نهایت بافت می میرد. این موضوع شایع ترین روش ایجاد زخم های بستر است و به طور کلی بیشتر برای افرادی که بستری هستند، توان جابجایی از تخت یا ویلچر را ندارند و یا قادر به حرکت نیستند رخ می دهد.

 

نیروی برشی: برش زمانی اتفاق می افتد که سطح پوست ثابت باقی می ماند یا در یک جهت لغزش دارد، در حالی که استخوان یا رباط های زیرین در جهت دیگر حرکت می کنند. این عمل هم باعث کاهش جریان خون و مرگ بافت می شود.

 

اصطکاک: اصطکاک ادامه دار پوست در برابر یک سطح در طول مدت طولانی باعث می شود که پوست پاره شده و رو به زوال رود.

 

 

پیشگیری از زخم بستر

معمولا برای افراد بستری احتمال بروز زخم بستر بررسی شده و اقدامات لازم جهت پیشگیری از زخم بستر را انجام می دهند.

اغلب پرستارها از یک ابزار به نام مقیاس برادن استفاده می کنند. دسته بندی هایی مانند تحرک، تغذیه، اصطکاک، رطوبت و فعالیت در مقیاس ۱ تا ۴ رتبه بندی می شوند و این مجموع ها برای یک شماره نهایی جمع می شوند. هر چه نمره پایین تر باشد، خطر ابتلا به زخم بستر بالاتر می رود. به همین ترتیب، اقدامات پیشگیرانه بیشتری برای افراد با نمره کمتر صورت می گیرد.

 

اقدامات پیشگیرانه عبارتند از: تغییر مکان مکرر، گاهی اوقات دو بار در یک ساعت، تغذیه مناسب و آب کافی، مراقبت های سریع تر برای این افراد و استفاده از دستگاه هایی مانند تشک های کم هوا، بالابرنده پاشنه پا و یا بالشتک های مخصوص صندلی.

زخم های بستر به طور کلی با مراقبت های مناسب و کافی قابل پیشگیری است. اما در بعضی شرایط ممکن است بیمار دچار زخم بستر شود.

 

علائم و نشانه ها

معمولا خود بیماران مبتلا به زخم بستر به دلیل عدم توانایی تحرک یا هوشیاری پایین متوجه ایجاد زخم های بستر نمی شوند. در اکثر موارد اعضای خانواده، مراقب بیمار، پرستار و یا پزشک متوجه ایجاد زخم می شود.

ممکن است هنگام حمام دادن یا تعویض لباس افراد در معرض خطر ابتلا به زخم بستر متوجه بروز این زخم ها شوید. و یا احتمالا ابتدا متوجه بوی نامطبوع یا وجود ترشحات زرد، قهوه ای یا خاکستری بر روی ملحفه یا لباس بیمار شده و سپس متوجه وجود زخم بستر شوید. اگر چه زخم های بستر می توانند بسیار دردناک باشند، فرد مبتلا به زخم بستر ممکن است دردی احساس نکند و یا ممکن است درد وجود داشته باشد ولی عصب ها به دلیل بیماری توانایی انتقال درد را نداشته باشند.

 

درجات زخم بستر:

زخم بستر در چهار مرحله رشد می کند. در مرحله اول پوست شروع به قرمز شدن می کند و ممکن است احساس گرما دهد. ممکن است لمس منطقه دردناک باشد. در مرحله دو، زخم باز می شود و پوست شکسته می شود. در مرحله سوم، ناحیه زخم عمیق تر می شود، و بافت های بیشتری شروع به مردن می کنند. در مرحله چهارم، از دست دادن بافت در مقیاس بزرگ وجود دارد.

 

آیا زخم بستر کشنده است؟

هنگامی که زخم بستر به مراحل بعدی پیشرفت می کند، می تواند منجر به عوارض دیگری نیز شود که برای بیماران مرگبار است. سه مورد از عوارضی که باعث مرگ و میر ناشی از زخم بستر می شوند، استئومیلیت، سپسیس، و گانگرن هستند.

 

استئومیلیت: استئومیلیت بیماری عفونت استخوان است. عفونت از بافت آسیب دیده شروع می شود، به داخل جریان خون منتقل شده و سپس به استخوان می رسد. اغلب عفونت استخوان در مرحله ۴ زخم بستر شروع می شود.

 

سپسیس: سپسیس یا گندخونی بیماری است که در آن باکتری از زخم بستر وارد جریان خون می شود و دیگر قسمت های بدن را آلوده می کند. سپسیس اگر به سرعت درمان نشود ممکن است منجر به نارسایی اندام و مرگ بیمار شود.

 

گانگرن: گانگرن وضعیتی است که در آن بافت بدن به دلیل از دست دادن خون از بین می رود. در بیماران با زخم بستر، از دست دادن خون به علت عفونت ناحیه زخم است.

 

مرگ: بدون درمان سریع و مناسب، این سه شرایط ممکن است منجر به مرگ بیمار دارای زخم بستر شود. در واقع در موارد شوک سپسیسی، میزان مرگ و میر به میزان ۵۰ درصد است. این درصد بسیار بالایی است و باید تمام اقدامات پیشگیرانه و درمانی مناسب برای زخم بستر با هدف جلوگیری از این عوارض مرگبار و تهدید کننده زندگی صورت پذیرد.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر مشتاق مراجعه فرمایید.

منبع:زخم بستر

مراقبت از زخم بعد از قطع عضو

قطع عضو چیست؟

قطع عضو، حذف یا بریدن ارگان های بدن، به ویژه دست ها و پاها، به طور کامل یا قسمتی از آن با روش جراحی است. اصطلاح آمپوتاسیون مادرزادی ، برای افرادی که به طور مادرزادی یک یا هر دو دست یا پاها را ندارند نیز استفاده می شود. واژه amputation از کلمه amputar لاتین مشتق شده که به معنی حذف است. از اواخر قرن هفدهم، در اصطلاح پزشکی غالب شد.

آمپوتاسیون ها اغلب در موارد زخم، زخم عفونی ، تومور، دیابت یا نرسیدن خون کافی برای یک عضو استفاده می شود. گاهی اوقات دست ها یا پاهایی که عملکرد ندارند و یا بسیار تغییر شکل یافته اند، قطع عضو اعمال می شود. از دست دادن خون و عفونت درموارد زخمی شدن به علت دیابت یا انسداد عروقی، خطر گسترش بیماری قانقاریا و در افراد مبتلا به تومورهای بدخیم استخوان یا بافت نرم، قطع عضو می تواند زندگی افراد را نجات دهد.

امروزه جراحی، باعث شده است که ارگان های آسیب دیده شدید، بدون ارجاع به قطع عضو درمان شود. تجربیات به دست آمده در جنگ جهانی دوم، به خصوص در درمان صدمات شدید با استفاده از خون و پلاسما، مانع قطع عضو پاها و دست ها در افراد زیادی شد. پروتزهای مدرن (اندام های مصنوعی)، به ویژه پس از قطع پا ، مشکلات بیمار را تا حدودی کاهش می دهد. در افرادی که به طور مادرزادی دست یا پا ندارند، روش های جراحی ضروری نیست و بیشتر از اندام های مصنوعی استفاده می شود. اگر چه علت آمپوتاسیون مادرزادی ناشناخته است، تصور می شود این کمبود، یک اختلال ساختاری ارثی نیست. در برخی از کشورها، برای مجازات از قطع عضو استفاده می شود.

دلایل قطع عضو:

این فرایند اغلب به چند دلیل انجام می شود. در افرادی که دست یا پای آن ها تا حدی آسیب دیده یا شکسته که بهبود نمی یابد، قطع عضو بهتر است. بخشی که به دلیل هر بیماری تغذیه نشده و دستی که مرده و یا پایی که دچار قانقریا شده از دلائل قطع عضو است. قطع نکردن این پا یا دست باعث خطراتی می شود که می تواند منجر به از دست دادن زندگی فرد شود. همچنین بخشی از دست یا پا که به طور کامل رشد نکرده ،عملکردی ندارد، توانایی بدن برای حرکت را محدود کرده و ظاهری خوب ندارد می تواند قطع شود.

قطع عضو، که نتیجه آسیب است، یکی از رایج ترین انواع جراحی است. موارد مورد نیاز قطع عضو در زندگی روزانه، به دلیل مکانیزاسیون و عادات رانندگی سریع افزایش یافته است.

علائم قطع عضو:

• تروما
• ایسکمی غیرقابل برگشت
• سندرم مفاصل
• بیماری عروقی محیطی
• سوختگی
• انجماد
• عفونت
• تومورها

قسمت هایی از بدن که شامل آمپوتاسیون است:

قسمت های بالایی:

• مچ دست
• جلوی بازو
• آرنج
• بازو
• شانه

اندام های پایین:

• انگشتان
• پا
• مچ پا
• زیر زانو
• زانو
• بالای زانو
• ران
• 

بعد از قطع عضو چه اتفاقی می افتد؟

پس از قطع عضو، بیمار به مدت 14-5 روز در بیمارستان می ماند. سپس پانسمان هر روزه انجام می شود. متخصص هر دو هفته یک بار بهبود زخم را ارزیابی می کند. بازیابی کامل در 4 تا 8 هفته دیده می شود.

بازسازی زخم و پا به سرعت بعد از قطع عضو شروع می شود. در روزهای اول، تمرینات کششی، سپس انتقال از تخت به صندلی چرخدار و استفاده از عصا آموزش داده می شود. بیمار در نهایت یاد می گیرد که با دادن سنگینی وزن خود به پا به زندگی خود ادامه دهد. آموزش پای پروتز یا پای مصنوعی می تواند ظرف 10 روز پس از جراحی شروع شود.  به طور کلی، آماده سازی پروتز بیمار 4-6 هفته طول می کشد، اما استفاده آن به طور موثر هفته ها طول می کشد.

عوارض جانبی:

هر روش جراحی خطر دارد. این یک عملیات است که ممکن است خطر آمپوتاسیون، مخصوصا در افراد مسن با بیماری های متعدد داشته باشد. عفونت بعد از عمل، خونریزی، بهبود نیافتن زخم، مشکل در حرکت و صاف کردن مفاصل مشکلاتی است که می تواند پس از جراحی بروز کند. بافت باقی مانده نمی تواند بهبود یابد و ممکن است قطع شود.

بعد از جراحی:

در سال های اخیر، در مراقبت بعد از آمپوتاسیون، موفقیت های قابل توجهی به دست آمده است. اگر چه روش های قطع عضو جدید نیستند، نتایج حاصل از توسعه تکنیک های سبک وزن اما مقاوم در ساخت پای مصنوعی و قطعات بازو از مخلوط آلومینیوم پلاستیک بسیار موفق تر بوده است. پروتزهایی که با چنین مواد سبک ساخته می شوند، عملکرد ارگانی که سعی در جایگزینی آن دارند انجام می دهند.

با این حال، مهم ترین مشکل در این قسمت، واکنش روانشناختی بیمار است. توضیح جزئیات به بیمار، ملاقات با افرادی که تحت اینگونه عمل های جراحی قرار گرفته اند و صحبت با آن ها در مورد این که چگونه مشکلات خود را حل می کنند، نتایج خوبی به دست می دهد. پس از عمل ، تا زمانی که ورم بافت پراکنده شود و شکل نهایی خود را بگیرد، از پروتز موقت استفاده می شود.

مهمترین مشکلات قطع عضو که ممکن است پس از جراحی رخ دهد عبارتند از: عفونت میکروبی و خونریزی. عفونت میکروبی با رسیدن به رگ های خونی می تواند منجر به مرگ شود. اگر قطع عضو در یک مفصل مانند شانه، آرنج، مچ دست، کاسه زانو انجام شود، یعنی استخوان بریده نشده باشد، این روش disarticulation نامیده می شود.

به رغم کاهش جنگ ها در حال حاضر،  افزایش میزان ترافیک و تصادفات در مواجهه با استفاده گسترده از مکانیزاسیون، محدوده استفاده از قطع عضو در حال افزایش است. یکی از مهمترین دستاوردهای جراحی معاصر این واقعیت است که حتی بازماندگان این نوع حوادث که آسیب شدید دیده اند، با استفاده از فرصت هایی که از طریق قطع عضو و تکنیک های پروتز ارائه می شوند، دوباره بازسازی می شوند.

---

ّبرای مقالات بیشتر از سایت رسمی دکتر دهقانی زاده دیدن کنید.

منبع سایت: