زخم های جزئی، کاهش و سوختگی بخشی از زندگی است، اما برای افراد مبتلا به دیابت، آنها می توانند مسائل مربوط به سلامت جدی را ایجاد کنند.
بسیاری از افراد مبتلا به دیابت زخم هایی را ایجاد می کنند که به آرامی بهبود می یابند یا هرگز بهبود نمی یابند. زخم هایی که به خوبی نابود نمی شوند می توانند آلوده شوند.
عفونت می تواند به صورت محلی، به بافت های اطراف و استخوان، و یا به دور از مناطق بدن گسترش می یابد. در برخی موارد ممکن است حتی مرگبار باشند.
زخم پای دیابتی 15 درصد از افراد مبتلا به دیابت را تحت تاثیر قرار می دهد. این زخم های دردناک است که در نهایت منجر به قطع عضو پا می شود.
حتی اگر یک زخم آلوده نشود، می تواند سلامت و کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد. بریدن یا صدمه به پاهایا پاها می تواند درد و رنج و سختی داشته باشد.
حفظ کنترل دیابت می تواند خطر ابتلا به زخم ها و عوارض ناخوشایند، از جمله زخم های پا را کاهش دهد.
یک مطالعه 2013 نشان داد که ارتباط قیمتی بین قند خون و بهبود زخم وجود دارد. افرادی که تحت عمل جراحی برای زخم های دیابتی مزمن قرار می گیرند، احتمالا به طور کامل بهبود می یابند اگر گلوکز خون در زمان جراحی به خوبی کنترل شود.
دیابت باعث می شود که بدن برای کنترل قند خون پایین تر باشد. هنگامی که گلوکز خون باقی می ماند، به طور مداوم بالا می رود، عملکرد سلول های سفید خون را مختل می کند، در نتیجه ناتوانی در مبارزه با باکتری ها می شود.
دیابت، به ویژه اگر کنترل نشده باشد، همچنین با گردش خون ضعیف همراه است. سلول های قرمز خون در گردش خون به آرامی حرکت می کنند. این باعث می شود بدن برای ارائه مواد مغذی به زخم مشکل تر شود. در نتیجه، آسیب ها به آرامی بهبود می یابند یا ممکن است در همه موارد بهبودی نداشته باشند.
آسیب عصبی یکی دیگر از عوامل موثر بر بهبود زخم است. گلوکز خون کنترل نشده می تواند اعصاب بدن را آسیب برساند، به این معنی که افرادی که مبتلا به دیابت هستند، ممکن است به راحتی به راحتی پا را بدون آگاهی از اینکه زخمی شده اند، تضعیف می کنند. این می تواند آنها را از جستجوی درمان جلوگیری کند و زخم را حتی بدتر کند.
ضعف عرق، پوست خشک و ترک خورده، عفونت های ناخن انگور و ضعف های پا، بیشتر در افراد مبتلا به دیابت دیده می شود و خطر ابتلا به عفونت باکتریایی را افزایش می دهد.
